Emile Voncken, Prins van de Bosuule

Geboren op 3 april 1969 op de Napoleonsbaan in de Waereldsjtad. We hebben daar tot mijn derde levensjaar gewoond totdat mijn vader werk kreeg bij de Plem in Nieuw-Bergen (Noord-Limburg). Hier heb ik een onbezorgde jeugd met veel vriendschappen gehad totdat op mijn zeventiende jaar de afstand tussen de familie, die nog altijd in Geleen en omstreken woonde, te groot werd voor mijn ouders. Via enkele andere plaatsen kwam ik met mijn ouders in Maasbracht terecht. Net daarvoor had ik Mariëlle al leren kennen en na enkele jaren zijn we in 1993 gaan samenwonen in Nunhem. Pastoor Schmeits noemde dat samenwonen “stagelopen” toen we het jaar erna in het huwelijksbootje stapten. Eindelijk een huis met garage voor ons alleen maar die laatste werd al snel wat krap toen de vierde motor werd aangeschaft. Dat was geen probleem voor de vele kinderen uit de buurt die maar wat graag kwamen kijken en/of helpen als ik aan het sleutelen was. Op een gegeven moment was het zo “erg” dat ik de scharnieren van de garagepoort heb moeten smeren om rustig te kunnen werken.

Op een zondag zijn Mariëlle en ik een keer gaan toeren en toen we terug kwamen stond de garagepoort open. Een vrolijke jongen gaf aan dat hij op de motoren gelet had die dag omdat we niet thuis waren. Nunhem is een heerlijk rustig dorpje waar iedereen elkaar kent en die sociale controle heeft dus ook zijn pluspunten als je een keer vergeet de garagepoort, voordeur of auto af te sluiten. Natuurlijk voeren we dat geruchtencircuit zelf stiekem ook wel eens, al dan niet met de juiste informatie want ik ben wel in voor een geintje.

Na op veel bedrijven gewerkt te hebben gaf een motorongeluk in 2000 de doorslag om te gaan omscholen tot docent. Het thuis zitten in de ziektewet beviel me totaal niet want ik ben niet iemand die lang stil kan zitten dus, inmiddels hersteld van het derde motorongeluk, ben ik ook daadwerkelijk docent geworden in 2002 op AOC-Limburg in Roermond. Tegenwoordig heet deze school het Citaverde college en heeft meerdere vestigingen door Limburg. Zo kwam ik ook in Horst terecht op het Citaverde en die plaats beviel me nog beter dan Roermond. Zodoende ben ik hier nog altijd werkzaam als docent (agrarische) techniek en geef zowel wiskunde en techniek aan vmbo en mbo leerlingen. Juist met deze combinatie van een theorie en een praktijkvak ben ik in mijn nopjes want zo kan ik de link tussen beide vakken en hun toepassing leggen waardoor het meer gaat leven bij de leerlingen. Met humor bereik je meer dan met straf uitdelen al heeft de jeugd van tegenwoordig soms wat moeite met het interpreteren van de vele woordspelingen die ik gebruik. Nadat ze hun diploma behaald hebben, hoor ik vaak vele leuke ervaringen, en stiekem toch hun dankbaarheid terug en hieruit haal ik mijn energie. Natuurlijk helemaal mooi om te zien als ze later op hun eigen benen kunnen staan en een baan hebben waar ze nog wat kunnen doen met de vele informatie die ze van mij gekregen hebben. Daar doe je het uiteindelijk allemaal voor.

Bourgondisch wordt gebruikt om aan te geven dat er genoten wordt van het leven en zo zie ik mezelf ook. Ik geniet van lekker eten, een drankje, leuk gezelschap, muziek, een rit op de motor, mijn gezin en mijn familie maar ook van sportieve zaken. Zo ben ik vaker in de natuur te vinden met de mountainbike of maak ik lange wandelingen met Mariëlle, veelal met behulp van de GPS want geocaching is weer een andere hobby die je hier mooi mee kunt combineren. Als je dit allemaal samen met vrienden kunt doen, wordt het alleen maar leuker.

Dit jaar ben ik de prins van de Bosuule geworden en dat was een hele eer. Gelukkig kun je als prins zelf een aantal zaken aangeven die je wel of niet wilt doen waardoor de drempel om ja te zeggen, een stuk lager wordt. Ik heb met volle teugen, lege glazen en veel plezier genoten van deze vastelaovundj. In 2006 vormden Marjan en ik samen het boerenbruidspaar van Nunhem, en dat vond ik al geweldig, maar prins zijn was toch echt de overtreffende trap. Nu mocht ik het hele dorp op z’n kop zetten en naar mijn mening, en de vele geluiden uit zowel Nunhem als de omringende dorpen, is dat aardig gelukt. Ik houd er niet zo van om standaard in de rij te lopen en heb er mijn eigen draai aan gegeven net zoals ik met vele andere zaken doe. Natuurlijk werd ik vergezeld door mijn sjtrabanten Patrick en Roger, de vrienden in en buiten de raad, de raad van elf en het bestuur van de Bosuule en hebben we er een super feest van gemaakt. De klik tussen Jeugdprins Max en Jeugdprinses Malou maakte dat het feest alleen maar beter en nog groter werd.

Op de prinsenreceptie, maar voorheen met het uitroepen ook al, werd ik me er bewust van hoeveel mensen ik ken, zowel in Nunhem als omstreken, toen ze me een hand kwamen geven. Mijn opmerking dat ik die ook nog eens nagenoeg allemaal bij de voornaam kende werd beantwoord met: “dat zegt ook wat over jou”. Dat maakte me er pas echt van bewust werd dat ik zo’n grote kennissenkring heb, in het zakenleven heet dat netwerken, en dat jullie dan ook nagenoeg allemaal naar de receptie kwamen om mij te feliciteren maakte het een onvergetelijke dag. Het maakte me gelukkig en ik ben daar dan ook dankbaar voor. Net zoals ik dankbaar ben voor mijn gezin en hoe we met elkaar omgaan. Op school hoor je helaas ook wel eens andere zaken en juist dat maakt dat ik er extra dankbaar voor ben. Natuurlijk helpt het ook als je in een leuk dorpje als Nunhem woont want hier voelen we ons echt thuis.

Tot slot van dit lange verhaal, wil ik iedereen bedanken die een rol in mijn leven speelt en ik hoop dat we de komende jaren nog in goede gezondheid mogen blijven genieten.